Znaleziono 1 wynik

Zoi, nie tylko Ty tak masz. Choroba każdemu z nas wywraca życie do góry nogami. Ja co prawda krócej choruję i dłużej żyję ale też nie umiem się do konca znaleść w "tu i teraz". Całe życie byłam pogodną i optymistyczną babą i teraz gram, udaję, że wszystko w porządku, dam radę, ogólnie jest super. Nic nie jest super...po prostu zwyczajnie się boję, boję się bólu, boję się wznowy....aaaa, szkoda gadać. Nie przyznam się nikomu, córki ani rodziny nie będę martwić, dobrze, że jest to forum i tu można sobie odpuścić udawanie.
Zoi, ja myślę sobie tak...co ma być, niech będzie, żyję tu i teraz, cieszę się, że coś udało mi się zjeść bez bólu, że byłam na fajnym filmie w kinie,że udało mi się kupić spodnie, które mi z tyłka nie spadają, że poplotkowałyśmy ze znajomymi...po prostu nie myślę o tym co będzie.
Nie wiem czy to dobry sposób ale dla mnie w tej chwili to jedyna metoda na to, żeby z myślenia nie zwariować. Pozdrawiam cieplutko